สารบัญ
๑ ภาระ พันธะ อิตถี
ลูกอ่อน
นิราศลูก
น้ำตายโสธรา
๒ พื้นที่ สตรี สรีระ
นม
ผ้าคลุมผืนนั้น
ผ้าสีขาว
เพศที่สาม
๓ ผู้หญิงตะวันออก ผู้หญิงตะวันตก
จากส่าหรีถึงกี่เพ้า
อุปรากรอันนัม
ระบำ บำบวง บาราย บาหลี
Ì Ì Ì
จากวีนัสถึงมาดอนนา
มาดามดายเดียว
สาวปารีเซียน
๔ ผู้หญิงแห่งชาติพันธุ์
แม่ญิงลัวะ
แม่ญิงมอญ
แม่ญิงล้านนา
แม่ญิงยอง
๕ ผู้หญิงโลกเก่า ผู้หญิงโลกใหม่
จอมนางจามเทวี
ปัญจอัปสรา ดุริยางคกวี
นางแล้ง
Ì Ì Ì
คำสารภาพของสาวนิคม
ธิดาดอย
โคโยตี้
Ì Ì Ì
วัฒนธรรมแม่
กลอนสุภาพ
ลูกสาวจ๋าอายุเจ้าเข้าสามขวบ
ยังดูดนมอิ่มอวบจากอกแม่
ถึงวัยหย่านมแล้วอย่างอแง
แต่ช้าแต่...แต่นี้ไปใช่ทาริกา
หรืออยากลิ้มบอระเพ็ดอันเข็ดขม
ยามเจ้าดื่มน้ำนมได้ร้องจ้า
ไม่ต้องการแกล้งเจ้า ดอกแก้วตา
โปรดเถิดหนา หย่านมแม่นะคนดี
ตามใจลูกมาตลอดไม่เคยขัด
ทั้งเคี้ยวกัดอำเภอใจจนจั๊กจี้
เหลือแต่หางน้ำนมใช่อิ่มพี
ดูท่าทีคล้ายเจ้าดูดเอามัน
ไม่เคยเว้นทุกหับห้องกลางท้องถนน
ท่ามฝูงชนชนบนเวที นี่แม่ฉัน
เจ้าเปิดเสื้อแม่ต่อหน้าธารกำนัล
ร้องเสียงลั่น กินนมแม่! นมแม่! กิน!
วิงวอนเจ้าเท่าใดไป่รู้เรื่อง
จำต้องเปลื้องเต้าให้ใช่ใจหิน
จากสนามฟุตบอลถึงเครื่องบิน
จนพลัดถิ่นเมืองไทยไกลบ้านมา
ยังขอเปิดนมกินกลางรถไฟ
ถึงร้องไห้...อย่าพึงหวังดังปรารถนา
ครั้งนี้แม่ใจเด็ดกว่าทุกครา
ไม่ต้องบีบน้ำตาในต่างแดน
นี่ไม่ใช่วัฒนธรรมของบ้านเรา
พอเถอะเจ้า! อย่าร่ำไรให้ขุ่นแค่น
ฝูงฝรั่งมังค่าเขาดูแคลน
น้ำตาเจ้าชุ่มแขนแม่จักทน
ใจแม่แทบแหลกสลายแล้วหนอเจ้า
เอาเถิดเอา! ยอมเปิดเต้าให้อีกหน
วัฒนธรรมใดในสากล
ฤๅจักข้นท้นเปี่ยมเทียมมารดา.
น้ำตายโสธรา
โคลงสี่สุภาพ
ธาราฤๅหยั่งรู้ ยโสธรา
รินร่ำหลั่งน้ำตา ไป่แห้ง
โหยหวนสุดเทวษหา สิทธัตถะ
ทรวงอกน้องเหือดแล้ง แหลกแล้วพี่เอย
ความรักแรกเริ่มต้น แตกกอ
ยังบ่ทันเคลียคลอ ลูกน้อย
เรือนหอเพิ่งร่วมหอ เหินห่าง
อุ้มลูกตามติดต้อย อย่าทิ้งยโสธรา
น้ำตาน้องท่วมฟ้า ฟูมฟาย
กัณฐกะควบลับหาย ห่างหล้า
ไม่ตายก็เหมือนตาย ใจแตก สลายเฮย
ทารกต้องกำพร้า ไป่รู้ชะตากรรม
น้องเลวน้องชั่วช้า กระไรฤๅ
ความผิดอันใดหรือ จึ่งร้าง
สัญญาบ่ยึดถือ เลือดขัต ติยานา
กุศลก่อนเราร่วมสร้าง สุดสิ้นกรรมไฉน
น้ำตารินราดแก้ม ราหุล
โอ๋ พ่อเจ้าประคุณ ยั่วยิ้ม
มิรู้ดอกหรือบุญ ขวัญแม่
ชีพลูกมิทันลิ้ม ชวดแล้วบิตุรงค์
อับอายทั่วแผ่นฟ้า ผืนดิน
ชนหมิ่นแคลนติฉิน แม่หม้าย
เทวีแห่งนครินทร์ เลอลักษณ์
ความรักสิโหดร้าย บ่แม้นสามัญ
พี่ยามุ่งบ่ายหน้า แสวงบุญ
แต่อกน้องดั่งจุณ โปรดรู้
อาลัยสวาทละมุน สวามิราช
กลับบอกให้น้องสู้ ฝ่าสิ้นกระแสกรรม
“พี่ไปเพื่อเสาะค้น ปัญญา
เพลิงแห่งปรารถนา หลุดพ้น
อภัยแด่ภัสดา ด้วยเถิด
ชลเนตรพลอยขุ่นข้น อย่าร้องเลยขวัญ
น้ำตาทุกหยาดสร้าง กามภพ
เกิด-ดับมิรู้จบ จิตเจ้า
ชาตินี้ปิดฉากรบ และฉาก รักเทอญ
สิ้นสุดแห่งกองเถ้า อย่าเศร้ายโสธรา
น้องทุกข์พี่ทุกข์ด้วย ดั่งเดียว
บ่วงแห่งราหุลเรียว รัดร้อย
ใช่ทิ้งทอดแท้เทียว อุทิศทุ่ม ธรรมนา
แม้จากไกลไป่คล้อย จักย้อนคืนเยือน”
ยกมือขึ้นปาดน้ำ ตาคะนึง
ฝืนข่มความคิดถึง กระอักท้น
ปางตายแต่ยังตรึง ใจตรึก ตรองเฮย
รอพี่เพียรหลุดพ้น เทศน์น้องอริยธรรม.
