คำถามถึงความรัก

คำถามถึงความรัก

รักออกแบบได้หรือไม่ใครฤๅรู้ ไยเล่าชู้จึงอยู่ยงคงยุคสมัย

จุดลงตัวของความรักคือสิ่งไร เหตุไฉนคนทั้งโลกทุกข์เพราะรัก

แต่นั่นแหละเรื่องหัวใจใครเล่าห้าม เกินนิยามคำกล่าวใดไป่ประจักษ์

วนเวียนว่ายจวบจิตวายมิหน่ายพัก พิศวาสสาหัสนักกว่าหนักใด

เพราะชีวีมิได้มีเพียงด้านหนึ่ง มนุษย์จึงมิอาจจบทุกสิ่งได้

ด้วยรักหนึ่งเพียงรักเดียวเสมอไป ตราบที่ไฟปฏิพัทธ์จำรัสโชน

กฎแห่งโลกอาจลงโทษชี้ถูกผิด กฎแห่งรักอาญาสิทธิ์แค่หัวโขน

ความลับห้วงสิเนหาคอยปลอบโยน ยังโลดแล่นยังเผ่นโผนยังพลิกแพลง

บางคนเป็นได้เพียงแค่คู่คิดฝัน มิอาจผันเป็นคู่ครองคู่ปองแต่ง

บางคนเป็นเพียงคู่นอนอันร้อนแรง มิอาจแปลงเป็นคู่รักมั่นภักดี

บางคนเป็นเพียงคู่คุยที่ถูกคอ มิอาจทอสายรุ้งถักร่วมสักขี

บางคนเป็นคู่ควงเท่ดูเข้าที มิเคยมีความลึกซึ้งถึงทรวงใน

เฝ้ารอคอยคนคู่ควรทุกด้านครบ มิเคยพบความสมบูรณ์จากหนึ่งไหน

ยิ่งเลือกมากย่อมมากเรื่องเหมือนหลายใจ ยิ่งตวงตักยิ่งห่างไกลไม่เห็นเงา

โบราณว่าอย่าเลือกคนที่เรารัก เพราะอาจจักมีรักใหม่ให้เปลี่ยวเปล่า

จงเลือกคนที่เขานั้นมั่นรักเรา ไม่หม่นเศร้าเขามิหน่ายหมายรักเดียว

เมื่อมีรักก็อยากมอบรักตอบบ้าง โบราณช่างไม่เห็นใจหทัยเสี้ยว

ว่าก้อนเนื้อเมื่อกระสันกระหวัดเกลียว อยากกอดเกี่ยวคนที่ฝันชั่ววันวาย

มีคนรักแต่ไม่มีซึ่งความรัก เหมือนมีคู่แต่ตระหนักว่ารักสลาย

อันความรักกับคนรักมิละม้าย แม้นคลับคล้ายมิหมายหมดมิทดแทน

มีความรักแต่ไม่มีซึ่งคนรัก เหมือนหัวใจมิอาจพักในอ้อมแขน

ของคนใดคนหนึ่งได้ด้วยดูแคลน รักแร้นแค้นชีวิตคู่จึงพังครืน

ไม่เคยมีความพอดีในความรัก ไม่มากหน่อยก็น้อยนักน่าขมขื่น

ไม่วิ่นแหว่งก็แข็งกร้าวเกินกล้ำกลืน ไม่ขัดขืนก็คับแค้นแสนทรมา

คิดว่าเลือกคนที่ดีที่สุดแล้ว ยังไม่แคล้วต้องพ่ายเล่ห์สิเนหา

รฦกหลังเมื่อแรกรักเหมือนมนตรา ม่านมายาปิดดวงตากั้นดวงใจ

บางคนเชื่อว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด บ้างว่าควรเริ่มจากมิตรคอยชิดใกล้

บ้างว่าดีถ้าเรียนรู้นานเท่าใด บ้างว่ารักอาจลอยไกลหากสายเกิน

รักมิได้สิ้นสุดที่การมีคู่ อีกร้อยชู้ยังชูใจใช่ห่างเหิน

แม้ร่วมหอฤทัยร้างย่อมหมางเมิน หลังหัวใจได้เผชิญความต้องการ

และสังคมมิใช่มีเพียงเราสอง เหล่าพ่อแม่ญาติพี่น้องทั้งลูกหลาน

เพื่อนสนิทมิตรสหายบริวาร มีส่วนร่วมสร้างและผลาญความรักคน

เพียงเข้าใจจิตตัวเองก็แสนยาก ยิ่งลำบากหากเข้าใจใครทุกหน

แรกก็ฉ่ำนานก็เฉยต่างเผยตน ว่าแท้แล้วเกินทานทนปรนเปรอใคร

ไม่มีมาตรใดในโลกมาหยั่งรัก ไม่มีหลักเกณฑ์กำหนดกฎเงื่อนไข

มีแต่บทพิสูจน์ซ้ำอยู่ร่ำไป และไม่มีบทเรียนไหนที่ซ้ำรอย

ตราบมนุษย์ยังมุ่งมาดปรารถนา ถือรักแท้ดั่งคทามิคิดถอย

ยังบูชาว่ารักนั้นช่างเลิศลอย ต้องลองรักอีกเป็นร้อย ช่างปะไร

จงรักเถิดเราเกิดมาเพื่อมีรัก คือถ้อยคำหวานล้ำนักน่าหลงใหล

ฤๅกวีเพ้อบ่นพร่ำรำพันไป วิญญาณได้ดื่มรสราคชโลมริน

หรือว่ารักแท้ไม่มีที่ในโลก เขียนไว้เพียงบทโศลกวรรณศิลป์

กโลบายประโลมกามกล่อมราคิน หลอกมนุษย์ให้เสพจินตนาการ

แม้แต่เทพนางสวรรค์บนชั้นสรวง ล้วนภาพลวงบ่วงสลักโปรยรักหว่าน

แท้ไม่เคยชื่นกมลสุคนธมาลย์ แค่นิทานล่อมนุษย์หยุดสงคราม

ให้หมกมุ่นเพียงสงครามแห่งความรัก ด้วยหน่วงหนักกว่าศึกใดในโลกสาม

ยิ่งสัมผัสยิ่งไม่ซึ้งถึงนิยาม ยังอีกแสนล้านคำถามเรื่องความรัก.