ดอกไม้ประดับสภา
กลอนเจ็ด
ใครว่าหญิงสวยไร้สมอง ใครมองหญิงงามว่าเหลวไหล
สวยด้วยเก่งด้วยมีถมไป ใช่เพียงดอกไม้ในอุ้งมือ
การเมืองเรื่องเพศไยเกี่ยวข้อง เป็นของผู้ชายเท่านั้นหรือ
คงลืมเลือนแล้วกระนั้นฤๅ ก่อนกาลหญิงคือผู้นำชน
บูชาแม่เมืองทุกหมู่บ้าน สังคมเคลื่อนผ่านพลันถูกปล้น
อำนาจผันสู่บุรุษพล อ้างหญิงมิทนทั้งอ่อนแอ
แท้กลัวพลังของเพศหญิง เปลี่ยนโลกได้จริงเพราะแน่วแน่
อ่อนนอกแข็งในใช่ปรวนแปร ยัดเยียดให้แพ้เป็นผู้ตาม
ผูกขาดความคิดทางการเมือง เป็นเรื่องโหดยิ่งสิ่งต้องห้าม
บัดสีบัดซบและต่ำทราม มิควรหญิงงามมาเกี่ยวพัน
ปล่อยชายป้ายสีเอาโคลนสาด ชี้หน้าด่ากราดฟาดห้ำหั่น
มองตาเหยียบเท้ารู้เท่าทัน งาบงบงกงันเพียงเพื่อเงิน
อ้างว่าการเมืองสกปรก แม้ขุมนรกยังอายเขิน
นารีอย่าล้ำมากล้ำเกิน ชนไป่สรรเสริญสดุดี
ช่างเป็นโจทย์ใหญ่ที่ทายท้า หญิงต้องอาสามาที่นี่
ให้โลกวัดใจว่าใครนี้ ควรคู่เวทีแห่งสภา
พบแต่สูทดำเต็มทำเนียบ สายตาเย็นเฉียบเลือดกายฉ่า
กี่ล้านทุ่มไปต้องกลับมา ถกแต่ปัญหาของตัวเอง
ต่อสู้อุปสรรคกี่ขวากหนาม คำถามมิใช่ว่าใครเก่ง
พื้นฐานกานดานั้นกลัวเกรง ไป่กล้าข่มเหงโกงกินใคร
ยิ่งกว่าฝันร้ายของชีวิต แค่คิดก็ขื่นเกินขานไข
ความยากแสนยากกว่าสิ่งใด กว่าจักตัดใจเล่นการเมือง
อ้าปากครั้งใดใครก็ค้าน หักด่านความขลาดกี่ร้อยเรื่อง
แสนเงาความเขลาเฝ้าขุ่นเคือง ใจเขื่องคอขาดแทบบาดตาย
สู่หอคอยเศร้าคล้ายงานศพ มืดทิศมิดทบเมื่อมองหมาย
สูทดำหุ้มใจหรือเพียงกาย สุสานคนวายหรือคนเป็น
ป้วนเปี้ยนเวียนว่อนตอมบุปผา ภุมราว้าวุ่นเมื่อแรกเห็น
ค่าเพียงสีสันจรัสเพ็ญ ดาวเด่นดอกไม้ในสภา
เกี้ยวโลมฉอเลาะเอาเงินล่อ จากพรรคไหนหนอพอซื้อหา
เสียงเพิ่มอีกเสียงสู้ราคา หมายแค่ยื้อมาเสริมบารมี
คงคิดว่าหญิงนั้นซื้อง่าย ปากเสียงเงียบหายไร้ศักดิ์ศรี
มองเชิงชู้สาวคาวโลกีย์ เป็นข่าวทันทีใกล้ชิดใคร
ลดาดอกสวยอาจแสบสันต์ โชยกลิ่นฉุนคันอีกหนามไหน่
กรีดเหน็บเจ็บหนองต้องช้ำใน ครวญขื่นคาวไข้ให้ระวัง
สังคมอนาคตจักเข้มแข็ง ด้วยแรงอิตถีที่ล้นหลั่ง
อ่อนโยนลุ่มลึกเปี่ยมพลัง บุปผาสะพรั่งเต็มสภา
ขอเปิดพื้นที่ให้เพศหญิง ได้พูดความจริงอันหาญกล้า
แก้ข้อข้องขัดด้วยปรัชญา ตกผลึกแลกมาประสบการณ์
หากมีดอกไม้ล้นทำเนียบ ได้เปรียบเสียเปรียบคงมองผ่าน
ช่องว่างเหลื่อมล้ำแห่งวันวาน จักแนบใจสมานด้วยสองเรา
สุสานงานศพพลันเปลี่ยนสี แซมด้วยมาลีเฉิดเฉลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น