น้ำตายโสธรา

น้ำตายโสธรา

โคลงสี่สุภาพ

ธาราฤๅหยั่งรู้ ยโสธรา

รินร่ำหลั่งน้ำตา ไป่แห้ง

โหยหวนสุดเทวษหา สิทธัตถะ

ทรวงอกน้องเหือดแล้ง แหลกแล้วพี่เอย

ความรักแรกเริ่มต้น แตกกอ

ยังบ่ทันเคลียคลอ ลูกน้อย

เรือนหอเพิ่งร่วมหอ เหินห่าง

อุ้มลูกตามติดต้อย อย่าทิ้งยโสธรา

น้ำตาน้องท่วมฟ้า ฟูมฟาย

กัณฐกะควบลับหาย ห่างหล้า

ไม่ตายก็เหมือนตาย ใจแตก สลายเฮย

ทารกต้องกำพร้า ไป่รู้ชะตากรรม

น้องเลวน้องชั่วช้า กระไรฤๅ

ความผิดอันใดหรือ จึ่งร้าง

สัญญาบ่ยึดถือ เลือดขัต ติยานา

กุศลก่อนเราร่วมสร้าง สุดสิ้นกรรมไฉน

น้ำตารินราดแก้ม ราหุล

โอ๋ พ่อเจ้าประคุณ ยั่วยิ้ม

มิรู้ดอกหรือบุญ ขวัญแม่

ชีพลูกมิทันลิ้ม ชวดแล้วบิตุรงค์

อับอายทั่วแผ่นฟ้า ผืนดิน

ชนหมิ่นแคลนติฉิน แม่หม้าย

เทวีแห่งนครินทร์ เลอลักษณ์

ความรักสิโหดร้าย บ่แม้นสามัญ

พี่ยามุ่งบ่ายหน้า แสวงบุญ

แต่อกน้องดั่งจุณ โปรดรู้

อาลัยสวาทละมุน สวามิราช

กลับบอกให้น้องสู้ ฝ่าสิ้นกระแสกรรม

“พี่ไปเพื่อเสาะค้น ปัญญา

เพลิงแห่งปรารถนา หลุดพ้น

อภัยแด่ภัสดา ด้วยเถิด

ชลเนตรพลอยขุ่นข้น อย่าร้องเลยขวัญ

น้ำตาทุกหยาดสร้าง กามภพ

เกิด-ดับมิรู้จบ จิตเจ้า

ชาตินี้ปิดฉากรบ และฉาก รักเทอญ

สิ้นสุดแห่งกองเถ้า อย่าเศร้ายโสธรา

น้องทุกข์พี่ทุกข์ด้วย ดั่งเดียว

บ่วงแห่งราหุลเรียว รัดร้อย

ใช่ทิ้งทอดแท้เทียว อุทิศทุ่ม ธรรมนา

แม้จากไกลไป่คล้อย จักย้อนคืนเยือน”

ยกมือขึ้นปาดน้ำ ตาคะนึง

ฝืนข่มความคิดถึง กระอักท้น

ปางตายแต่ยังตรึง ใจตรึก ตรองเฮย

รอพี่เพียรหลุดพ้น เทศน์น้องอริยธรรม.