มาดามดายเดียว

มาดามดายเดียว

กาพย์ฉบัง ๑๖

ดึกดื่นเดินดุ่มเดียวดาย หิมะโปรยปราย

มาดามแห่งแดนอัสดง

แปดสิบปีเศษยังคง กายเหยียดยืนตรง

แข็งแรงไป่หลงลืมเลือน

ตาดูหูฟังยังเหมือน แจ่มติดจิตเตือน

พรางพร่าแค่ผมขาวโพลน

ขนขาวคิ้วขาวตาโขน ตกกระฝ้าโกลน

ไขมันหนั่นเนื้อพอกหนา

เสียงแหบแห้งหายธรรมดา เลิกยากสูบยา

ประสาคนเกิดเมืองหนาว

กระนั้นอายุยืนยาว เกินเก็บเรื่องราว

ปวดร้าวหวานชื่นขื่นขม

สามีม้วยมานนานนม ความรักภิรมย์

ก้อยเกี่ยวเกลียวกลมจนชรา

หลังวัยเกษียณเคยพา กันท่องโลกา

เสพหล้าสวรรค์ ฮาวาย

ลิมา แคชเมียร์ แม่สาย บาหลี ซีนาย

ดานัง อังกอร์ เป่ยจิง

หมดยุคพักร้อนผ่อนพิง ห่อนเคยสุงสิง

ซุบซิบสอดส่ายสายตา

ซ่อนเงาเงียบห้องเคหา มีบ้างจูงหมา

ออกมาเดินเล่นเย็นยาม

รดน้ำดอกไม้แดงงาม ในใจเอ่ยถาม

เบื่อคนแก่ดื้อหรือไฉน

มรดกรวยล้ำอำไพ ยังมิมอบใคร

รอดูนิสัยลูกสาว

คริสต์มาสหนึ่งปีมีคราว กอดลูกหายหนาว

รอคริสต์มาสใหม่มาเยือน

กงกำกงเกวียนเวียนเหมือน วัยสาวแชเชือน

มิเชยชิดเรือนมารดา

ใช่แล้ว! ชีวิตอิสรา นานครั้งโหยหา

มิพักต้องมาพัวพัน

เพื่อนบ้านผิวดำสังสรรค์ เสียงดังดึกผัน

ต้องเคาะประตูคอยเตือน

เคารพสิทธิมนุษย์เหมือน บ้านใกล้เคียงเรือน

ควรรู้สังคมกติกา

ใช่สนคนชังเย็นชา ด้วยตัวภราดา

มิเคยละเมิดล่วงกราย

หากแม้นพานพบของหาย ห่อนเก็บติดกาย

เวทนาเจ้าของทวงคืน

ตรงมาตรงไปไป่ฝืน แต่ก็เต็มกลืน

เพื่อนสีผิวอื่นอาศัย

ว่างงานรีดผ้าเรี่ยมไร ถุงเท้าเนกไท

หวานใจพับเก็บที่เดิม

เมืองหนาวไม่มีเด็กเสริม ขาดรุ่นใหม่เติม

หนุ่มสาวไขว่คว้าโสดครอง

ยุโรปวันนี้ดูหมอง คนเฒ่าเนืองนอง

แทบมองไม่เห็นวัยเยาว์

เป็นเมืองแห่งความเงียบเหงา หมอกทึมเมฆเทา

แก่ยากตายยากอยู่ยืน

อากาศสวิสสดชื่น ณ ยามค่ำคืน

มาดามยังเดินเดียวดาย.