ธิดาดอย
กลอนเจ็ด
ธิดาดงดอยจากแดนสูง
ยางยูงอยู่โพ้นโนนไศล
เทือกเถาเหล่ากอเดินทางไกล
พึ่งแคว้นแดนไทยได้อยู่กิน
ภาษาปราการเป็นด่านกั้น
ชายขอบแบ่งชั้นชนพื้นถิ่น
พืชผลพอเพียงเลี้ยงชีวิน
ไป่เคยเฝ้าถวิลถึงวันวาง
ถูกแหย่ แคเหลาะเอามาฝาก
มีใครไม่อยากพูดชัดบ้าง
น่าโสน้าหน้าจริงหนอนาง
ทุ่งราบถากถางสำเนียงเรา
กะเหรี่ยงคือเผ่าปกาเกอะญอ
เย้ยเรียกยางล้อบ่โกรธเขา
รับจ้างงานหนักแต่เงินเบา
มือด้านกร้านเท้ามิอดตาย
ไม่อยากถูกเหยียดก็อย่าอยู่
ไม่ต้องต่อสู้ให้เหนื่อยหน่าย
กลับภูเก็บผักประทังกาย
เดือนหงายดีดพิณเตหน่า*กัน
แต่โชคชะตาคอยผลักไส
ให้เจ้าดวงใจต้องใฝ่ฝัน
ค้นหาหนทางสร้างชีวัน
เรียนต่อไต่ขั้นบันไดดอย
ทนเป็นพี่เลี้ยงเด็กทารก
หมายจบ ม.หกมิท้อถอย
หลายครั้งขมขื่นอยากคืนคล้อย
ครูสอนเผลอหน่อยพลอยลืมเลือน
สอบได้ที่หนึ่งถึงม.สาม
กลายเป็นผู้ตามสุดท้ายเพื่อน
พื้นฐานย่ำแย่นึกแชเชือน
ความรู้ไม่เหมือนเด็กในเวียง
บนดอยครูสอนไม่เครียดเคร่ง
ไม่หวังเลิศเก่งแค่กะเหรี่ยง
บ่ายลับกลับบ้านไล่ควายเลี้ยง
พูดเสียงไม่ชัดไม่เป็นไร
แม้มีภาษาปกาเกอะญอ
ภาคภูมิใจพอฤๅไฉน
สังคมโลกกว้างหนทางไกล
ต้องรู้รากไทยก่อนสากล
ไม่มีเวลาเล่นสนุก
ล้มลุกราวเด็กเพิ่งเริ่มต้น
ความรู้รอบตัวไม่ติดตน
นายกกี่คนประเทศไทย
เมืองหลวงของลาวคงร่างกุ้ง
เมืองกรุงเทพสร้างพ.ศ.ไหน
วีถีชาวเขามิข้องใคร
ยุ่งมากไยไพไม่เกี่ยวกัน
ถามใจตัวเองกี่พันครั้ง
ว่าหวังสิ่งไรในใจนั่น
ชีวิตครูดอยคือเดิมพัน
มุ่งมั่นพัฒนาหมู่บ้านเรา
ไม่อยากให้ใครมาดูถูก
พี่น้องหลานลูกว่าโง่เขลา
ค่าเพียงธุลีไม่เห็นเงา
เจ็บแทนโคตรเหง้าเราก็คน
เคยเดินข้ามดอยกี่ร้อยลูก
ป่าดอนสอนปลูกสายเลือดข้น
แล้งหนาวชาวภูรู้อดทน
วัดใจความจนด้วยศรัทธา
เป็นไทยพูดไทยไม่ฉานฉาด
ใช่ไร้สัญชาติไร้ศาสนา
เลี้ยงผีมีปราชญ์ภูมิปัญญา
กราบไหว้ครูบาเหมือนคนเมือง
ธิดาลาดอยแล้วแม่พ่อ
หวังเพียงเรียนต่อพอรู้เรื่อง
มิแข่งขันใครให้ขุ่นเคือง
แค่นำแสงเรืองกลับเมืองดอย.
คำอธิบาย
เตหน่า* พิณกะเหรี่ยง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น