นม
กาพย์ยานี ๑๑
ทุกข์ใดของหญิงเล่า เท่าห้วงทุกข์แห่งเนินถัน
เพศทัณฑ์รู้ไม่ทัน หลงแบกทุกข์ทุรนทุราย
นมนี้มีอำนาจ ปลุกสัญชาตญาณชาย
เนียนนุ่มรุมกระหาย กระหื่นเหี้ยนกะหือรือ
ตบเต้ากระตุ้นต่อม ให้เต่งโตเพื่อใครหรือ
ตูมเติบจนล้นมือ มิอาจยื้อสังขารา
แข่งขันกันอวบอึ๋ม ใครอกอิ่มกว่ากัน อา!
น้ำนมแห่งมารดา พลันสิ้นค่าในบัดดล
ใดเล่าคือความงาม เมื่อความทรามเข้าแทรกปน
เจ็บเต้าประจานตน เพียงเปรอปรนกิเลสชาย
จากจุดให้กำเนิด สู่กำหนัดมิรู้หน่าย
หมกมุ่นจนเมามาย เพียงเรือนกายที่เปล่ากลวง
เล็ก-ใหญ่ไฉนหนอ มิเคยพอหรือภาพลวง
ใหญ่-เล็กก็คือทรวง ย่อมคล้อยล่วงยามโรยชรา
ชายใดแม้นชอบดู จงหมายรู้ไว้เถิดว่า
จิตใจนั้นไห้หา วัยทารกเคยอดโซ
โหยหิวน้ำนมแม่ มีก็แค่น้ำนมโค
ลุ่มหลงสาวทรงโต เพื่อลบปมที่กดดัน
มาเถิดอิสตรี คืนศักดิ์ศรีสู่ชีวัน
ใหญ่น้อยทุกเนินนั้น ล้วนคือถันแห่งมารดร
กลอนสุภาพ
เสียงจ๊าบจ๊วบปากจ่อสองมือจับ
คว้าขยับดูดเต้า เจ้าเนื้ออ่อน
ควานหาน้ำนมครางพลางวิงวอน
เหลือบตาช้อนฝันปลื้มได้ดื่มชิม
เนินเนื้อนุ่มแม่นี้มีรสชาติ
อย่าสอดพลาสติกใส่ในนมนิ่ม
ชื่นโอชาหวานสดยามรสลิ้ม
หลับตาพริ้มเพลินเคล้าสองเต้าไป
แม่อย่ากลัวนมยานไม่ตั้งเต่ง
แล้วข่มเหงลูกรักด้วยผลักไส
ขอดื่มน้ำนมแม่ ใช่นมใคร
เมื่อเติบใหญ่ลูกจักได้ไม่มีปม.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น