วัฒนธรรมแม่
กลอนสุภาพ
ลูกสาวจ๋าอายุเจ้าเข้าสามขวบ
ยังดูดนมอิ่มอวบจากอกแม่
ถึงวัยหย่านมแล้วอย่างอแง
แต่ช้าแต่...แต่นี้ไปใช่ทาริกา
หรืออยากลิ้มบอระเพ็ดอันเข็ดขม
ยามเจ้าดื่มน้ำนมได้ร้องจ้า
ไม่ต้องการแกล้งเจ้า ดอกแก้วตา
โปรดเถิดหนา หย่านมแม่นะคนดี
ตามใจลูกมาตลอดไม่เคยขัด
ทั้งเคี้ยวกัดอำเภอใจจนจั๊กจี้
เหลือแต่หางน้ำนมใช่อิ่มพี
ดูท่าทีคล้ายเจ้าดูดเอามัน
ไม่เคยเว้นทุกหับห้องกลางท้องถนน
ท่ามฝูงชนชนบนเวที นี่แม่ฉัน
เจ้าเปิดเสื้อแม่ต่อหน้าธารกำนัล
ร้องเสียงลั่น กินนมแม่! นมแม่! กิน!
วิงวอนเจ้าเท่าใดไป่รู้เรื่อง
จำต้องเปลื้องเต้าให้ใช่ใจหิน
จากสนามฟุตบอลถึงเครื่องบิน
จนพลัดถิ่นเมืองไทยไกลบ้านมา
ยังขอเปิดนมกินกลางรถไฟ
ถึงร้องไห้...อย่าพึงหวังดังปรารถนา
ครั้งนี้แม่ใจเด็ดกว่าทุกครา
ไม่ต้องบีบน้ำตาในต่างแดน
นี่ไม่ใช่วัฒนธรรมของบ้านเรา
พอเถอะเจ้า! อย่าร่ำไรให้ขุ่นแค่น
ฝูงฝรั่งมังค่าเขาดูแคลน
น้ำตาเจ้าชุ่มแขนแม่จักทน
ใจแม่แทบแหลกสลายแล้วหนอเจ้า
เอาเถิดเอา! ยอมเปิดเต้าให้อีกหน
วัฒนธรรมใดในสากล
ฤๅจักข้นท้นเปี่ยมเทียมมารดา.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น